Yüklemeye çalıştığım mana iki kelimeden oluşuyordu altıüstü. Sana o bile fazla geldi, kaldıramadın.
Diyelim ki yanlışlıkla göz göze geliyorduk, karşılaştığımızda yanlışlıkla sakarlaşıyorduk, elim ayağıma senin için değil öylesine dolaşıyordu, avuçların sıcaktan terliyordu. Hadi hepsini yedik normaldi, biz ayrı dünyaların insanlarıydık… Ama peki bizi bu kadar birleştiren, vazgeçirmeyen neydi? Kader deyip geçelim istersen. Çünkü bir suçu karşındaki suçlu bile olsa yüzüne vurmak ayıptı değil mi. Biz öyle görmüştük büyüklerimizden. Ama büyüklerimiz halt etmiş. En büyük fırsatları hep içimizdekileri gizleyerek bombok ettik. Pardon yine senden yapamayacağın bir şey istedim galiba. Alışkanlık oldu herhalde. Ama bu sefer ısrar etmiyorum bak. Sen suçumu yüzüme vurma, ben itiraf edeyim:
Seni köpekler gibi seven bendim. Ne kadar kızsan da karşılığında iyilik bulduğun kişi de bendim. Her zaman arkanda olan, sevgilinden ayrıldığında teselli eden, gözünü kırpmadan her dediğini yapan yine bendim. Sen hiç kimsenin olmadın benim olduğun kadar. Hiç kimsen de olmadı benim olduğum kadar. Benim gibi bir enayi bulmak zor bu zamanda. Ama telaşlanma bu enayi bir telefon kadar yakın olacak her zaman da.
İçinde sen geçen kelimelerle kirletmek istemezdim kâğıdı, ama biliyorum o darılmaz bana…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder